زميني به وسعت آسمان

دو روز مانده به سفرمان پایش را تا زیر زانو گچ گرفتیم. تصمیم مان نزدیک بود که تغییر کند خدا رو شکر نکرد. در طول مسیر و محل استقرار مان در نجف، انقدر روی گچش راه رفته بود (البته در اتاق نه روی زمین های خاکی) که نرم شده بود، زمان باز کردن گچ آن را با قیچی باز کردم. هر جایی که می رفتیم سوار کالسکه بود، وقتی هم که در موکبی یا حرمی یا محل موکت داری وارد می شدیم ُاو هم فرود می آمد. سفر پرماجرای جانانه ای بود. طوری که فکرش را نمی کنم سال بعد به این سفر نروم. بشدت معتادِ این جریان سازی حضرت حسین شدم که گام به گام عالَم را فتح می کند. خدا توفیق دهد حضور همه جانبه ترمان را سال بعد، پیاده روی اربعین ...